Zor 8c - Bir Datça Hikayesi

2018 Kasım’ında Datça’ya geldiğimde ilk hedefim bu kış sakatlanmamak, ikincisi ise ilk 8c rotamı çıkmaktı. Bir buçuk aydır tırmanışa uzak kaldığımdan yavaştan geri gelme çalışmalarına başladım. Omuzlarımın, tendonlarımın, bileklerimin hatta diz takmak için bacaklarımın bile zamana ihtiyacı var. Artık hazır olduğumu hissettiğimde daha önceden çıktığım Helmet and Katana 8a rotasının uzatması olan Zaman 8b rotasını çalışmaya başladım. Bu rotayı çıkmak istememin bir nedeni de üst kısmının Zor 8c rotasıyla ortak olması. Yani üst kısmını zaten biliyor olarak Zor’a çalışmaya başlarım diyorum. 18 Aralık’ta Zaman rotasını gönderince tamam dedim artık 8c zamanı geldi. Hiç vakit kaybetmeden Zor’un 8b+ lık alt ip boyu Fort Come Un Turc rotasına çalışmaya başladım. İki sene evvel arada eğlencesine bu rotaya girip ikinci pinçten düşerdimJ şimdi ise işler ciddi. Bu fort come un turc rotası tam bir lanetim oldu. Rotayı çıkanlar ya yüz denemede ya da hemen çıkıyorlar. Çok güçlü tırmanışçıların denemekten yorulup bıraktıklarına da ikinci ya da dördüncü denemede çıkan kadın tırmanışçılara da şahit oldum. Enteresan bir biçimde ne kadar kısaysan o kadar avantajlısın bu rotada çünkü istemesen de rotada en az bir kere ayakları salıyorsun ve kısalar için bu açılımı kontrol etmek daha kolay. Öte yandan zayıf diz hamlelerinde kısa bacaklar daha iyi iş görüyor. Neyse anlayacağınız ben bu rotayı çabuk çıkanlardan olamadım. Yalnızca 5 metre ve 9 hamlelik bu rota tam bir kâbus oldu benim için. Aralık sonu gibi denemelerine başladığımda hava kuru ve soğuktu, iyiydi yani ancak sonrasında son yılların en yağışlı kışı gelince mağaranın en basık yerinde bulunan bu hat benim için tam bir sinir harbine dönüştü. Sürekli nem ve alt kısımdaki ıslaklıklar, aşırı soğuk, kilitteki nemli tutamaklar… Delirttiniz lan beni. Onlarca gün bir umutla sektöre yürüyüp yeniden ellerim boş dönmek. Her yerin sürekli ıslak olması, diğer küçük projelerde de hüsran derken epey bir bunaldım.

Fort Come un Turc 8b+ ve tüm kış nemli olan sol pinç. 

Arada Geyikbayırı’na gidip geldiysem de değişen pek bir şey yok. Ancak ne olursa olsun denemeye devam, evde antrenmanlara devam. Zaten o denemeler ve antrenmanlar havalar düzelince hep bana artı olarak döndü.  

Mart ayında gelen iki haftalık güzel hava diliminde rotada hemen aşama kaydedip son hamleden düşmeye başladıysam da o son hamleyi çözmem bir ayımı daha aldı. Tabi arada uzatması Zor’u da çıkıp pekiştiriyorum çünkü gerçekten 8b+ lık kısmı çıktıktan sonra yukarıdan düşüp cinnet geçirmek istemiyorum.

Bu arada Tdf Boulder Türkiye Şampiyonası’nın İstanbul ayağına gidip ilk defa finale kaldım. Tamam dedim rotayı çıkamasam da bende bir ilerleme var.

Ve 19 Nisan 2019. Artık ıslaklıklar ve soğuk yok. Kuru bir esinti, hafif bir serinlik tam tırmanış havası. İlk deneme cort. İkincisinde ilk defa son tutamağı statik tutuyorum ve sol topuğumu kaldırıp kendimi dinlenme pozisyonuna sokarken düşüyorum. Olacak iş değil ama bir yandan da çok yaklaştım gelir diyorum. O umutla üçüncü denememde ayağım kayıyor ve ben iki klip atladığımdan 15 m uçuyorum. Ve işte dördüncü deneme. Alt kısımlarda artık mükemmel tırmanıyorum. Her ayak olması gereken yerde, her tutuşta parmaklar olması gereken noktada, her dizde baskı olması gerektiği kadar, her nefes çekiş tam yerinde ve işte son hamleyi yine statik yapıp bu sefer son bir haykırma ile deliğe girip dizi takıyorum: Hele şükür be! Hayatımın en zor çıkışı. Ama bitmedi. Şimdi dizde iyice dinlenip kalan aşağı yukarı 8a zorluğundaki kısmı çıkmalıyım.

8b+ dan sonraki dinlenme ve hemen ardından kilit bekliyor.

Yorgunluktan ufak hatalar yaptımsa da bu kısmı da bitirip Zor’un istasyonuna ulaştım. Onur Günçiçeği ve Tugay Elbasan aşağıda çıldırıyorlar. Mağarada ne kadar Fransız tırmanışçı varsa bize bakıyor. Tabi son klibi çözüp bir kutlama atlayışı yaptım.

İstasyon öncesi bir anda küçülen tutamaklarla son bir öpücük:) Buradan düşmem diyordum ama temiz çıkışta düşmeye en çok yaklaştığım yer oldu. Ucuz atlattım valla.

Sadece tırmanışın fiziksel zorluğuyla değil, doğa koşullarının baş edilmezliği ile zihinsel olarak da en çok yoran rota Zor8c oldu. Ve bir sayfa daha kapandı. Temiz çıkış videosu burada. Çıkışın hikayesi ve Datça'da tırmanışın genel bir hikayesi ise burada:

Bu süreçte desteklerini esirgemeyen Mert Benekli, Onur Günçiçeği, Tugay Elbasan teşekkürler.
Çekimler için A. Yasir Sarın, Yeşim Aydın, Onur Yurtbaşı teşekkürler.